'Ονειρο μιας Αυγουστιάτικης Καντίνας
Γράφει η Στέλλα Στραύκου
Κοιτάω κάθε λεπτό το ρολόι και αισθάνομαι να φεύγει ο χρόνος όλο και γρηγορότερα. Το ξέρω ότι είναι ιδέα μου αλλά κάτι μέσα μου αισθάνεται λάθος.
Κάθε μέρα, κάθε 24ωρο μας δίνονται δευτερόλεπτα για “ξόδεμα” ή “επένδυση” καλύτερα. Κάποια τα αφιερώνουμε σε εμάς. Κάποια τα αφιερώνουμε στους άλλους. Κάποια λεπτά τα μισούμε. Όπως αυτά που δουλεύουμε. Κάποια τα υπεραγαπάμε, όπως όταν κάνουμε ένα καυτό μπάνιο τον χειμώνα. Όλα πάντως είναι δικά μας. Δικές μας αποφάσεις, δικές μας επιλογές. Ή έτσι μας έχουν πει.
Εγώ, η Ξένια, λατρεύω να αφιερώνω τον χρόνο μου στο να προσπαθώ να καταλάβω την έννοια του χρόνου. Αναρωτιέμαι συχνά τι θα έκανα, αν δεν έκανα αυτό με το οποίο ασχολούμαι εκείνη την ώρα. Λατρεύω να ονειροπολώ, ακόμα και όταν δουλεύω στην καντίνα και περνούν όλοι εκείνοι για να αγοράσουν να φάνε. Μου μιλούν αλλά εγώ ονειροπολώ. Γνέφω ότι και καλά καταλαβαίνω, γελάω όταν γελάνε και σοβαρεύω όταν χαμηλώνουν το κεφάλι και η φωνή τους ακούγεται λυπημένη. Είμαι εξαιρετική ακροάτρια, έτσι μου λένε. Αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια. Ξέρω ότι το μόνο που ακούω είναι τη μουσική της φωνής τους, η οποία συνοδεύει τη σκέψη μου σε άλλους κόσμους, φανταστικούς.
Εκεί που την καντίνα την φυλάει ένας μεγάλος δράκος και που να εκεί στη γωνία του πάρκινγκ υπάρχει μια πύλη που οδηγεί στο Σχολείο των Μάγων, το μόνο που χρειάζεται είναι να μιλήσεις στο τρολ δίπλα του και να λύσεις τον γρίφο του. Αν παραγγείλεις μπέργκερ, μπορείς με την απόδειξη να πετάξεις με τον δράκο (αν έχει κέφια και δεν σε κάψει με τη φλόγα που εκτοξεύει σε όποιον δεν συμπαθεί).
Τι με νοιάζει εμένα που η Σούλα απάτησε τον Τάκη και ο Τάκης τώρα πίνει εδώ και μια ώρα μπύρες και ξεροσταλιάζει στην καντίνα μπροστά μου;
Δεν είμαι για αυτόν τον κόσμο. Το ξέρω και το σκέφτομαι συχνά ότι ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Αλλά από την άλλη κανενός η ζωή δεν είναι δίκαιη. Και ο χρόνος κυλάει και κοιτάζω το ρολόι να τρέχει ασταμάτητα και κάνει κύκλο η σκέψη μου. Ναι, χάνω τον χρόνο μου και το ξέρω. Δεν είμαι για αυτόν τον κόσμο…
Γυρνάω σπίτι μου και μπαίνω για ένα χλιαρό μπάνιο, Αύγουστο μήνα. Τα μαλλιά μου μυρίζουν μπέργκερ και τα ρούχα μου λερωμένα από κέτσαπ και μουστάρδα και το μπάνιο θα με λυτρώσει από τις μυρωδιές και τα αποτυπώματα της δουλειάς μου. Το σπίτι μου μικρό και απλό. Κατοικίδια δεν έχω αλλά έχω μια τριανταφυλλιά και ένα δειλινό που ανοίγει τα ροζ και μωβ άνθη του όταν πέφτει ο ήλιος.
Στο δεύτερο όροφο που βρίσκομαι δεν βλέπω τίποτα στο μπαλκόνι. Μόνο τον απέναντί μου που χαζεύει ώρες ατελείωτες στην τηλεόραση. Βάζω λίγη μουσική στο κινητό ενώ βράζω δύο αυγά και κόβω μία σαλάτα με ντομάτα, κρεμμύδι και αγγούρι για βραδινό. Παράλληλα ποτίζω τις δύο γλάστρες μου και απολαμβάνω τη μυρωδιά των ανθών τους.
Τα αυγά βράζουν για 2 λεπτά. Πάντα μου άρεσαν μελάτα. Αφού τα ξεφλουδίσω, τα βάζω σε ένα μπολ με λίγη φρυγανιά, λαδάκι, αλάτι και πιπέρι. Παρέα με τη σαλάτα έγιναν το καλύτερο βραδινό.
Ανοίγω το πρώτο συρτάρι του γραφείου μου και πάνω πάνω είναι ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν είμαι από αυτούς που υποκρίνονται ότι δεν καπνίζουν επειδή κάνουν δύο τσιγάρα την ημέρα. Άπαξ και καπνίζεις τουλάχιστον ένα, είσαι καπνιστής για μένα. Τελίτσα και παυλίτσα…
Βάζω το τσιγάρο στα χείλια μου και με τον αναπτήρα ανάβω μια μικρή φλόγα που φωτίζει το πρόσωπό μου. Η πρώτη ρουφηξιά μου καίει λίγο τον λαιμό, αλλά η δεύτερη κατεβαίνει νεράκι. Φυσάω τον καπνό όπως ο δράκος τη φωτιά του. Κλείνω τα μάτια μου και αισθάνομαι τον χρόνο να γλιστράει από τα χέρια μου, να χάνεται… ναι καίγεται παρέα με μένα.
Μπαίνει ένα τραγούδι που λατρεύω, το Being boring των Pet Shop Boys, και σηκώνομαι από την καρέκλα μου με τον φάρο να φωτίζει στο χέρι μου και λικνίζομαι στην μουσική. Χορεύω μόνη μου και αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ. Αισθάνομαι τον χρόνο να χοροπηδάει μαζί μου και να χαίρεται για αυτή τη στιγμή.
Από πότε ο χρόνος χοροπηδάει θα με ρωτήσετε. Από όταν περνάμε καλά και ο χρόνος αποκτά νόημα, συναίσθημα και ρόλο. Τότε είναι η καλύτερη επένδυση…
Για τα πέντε λεπτά του τραγουδιού δεν σκέφτομαι τον χρόνο. Για εκείνο το χρονικό διάστημα είναι η μουσική, οι στίχοι και το κορμί μου που χορεύει. Τα πέντε πιο χαρούμενα λεπτά της ημέρας μου. Έτσι, απρόβλεπτα και μοναδικά…
Ο δράκος συνεχίζει να φυλάει την καντίνα. Το Σχολείο των Μάγων δέχεται ακόμη ικανούς να λύνουν γρίφους μαθητές. Θες να πετάξεις; Παρήγγειλε μπέργκερ και φύλα την απόδειξη… Θες να επενδύσεις σωστά τον χρόνο σου; Κάντον να χοροπηδάει… έστω και για πέντε λεπτά την ημέρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου