Τα μπαλόνια των συναισθημάτων

 

Γράφει η Στέλλα Στραύκου

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μαύρο μπαλόνι με το όνομα “Μίσος”. Τριγυρνούσε και πετούσε στους ουρανούς μοναχό του. Σύντομα συναντάει ένα δεύτερο μπαλόνι σε χρώμα κόκκινο με το όνομα “Φόβος”. Σαν να αισθανθήκαν αδέλφια αποφάσισαν να μπλέξουν τις ουρές τους για να πετούν για πάντα μαζί. 

Λίγο καιρό αργότερα βλέπουν μακριά στον ορίζοντα ένα κίτρινο μπαλόνι και πέταξαν κατά εκεί. Τους συστήθηκε με το όνομα “Άγχος” και έμπλεξε την ουρά του με τις δικές τους. Σύντομα συνάντησαν και άλλα μπαλόνια σε διάφορα χρώματα. Την “Λύπη” σε χρώμα μπλε, την “Αγωνία” σε χρώμα πράσινο, την “Αμφιβολία” σε ροζ, όπως και την “Απόρριψη” σε χρώμα καφέ. Έμπλεκαν όλοι τις ουρές τους και πετούσαν παρέα στους ορίζοντες. 

Αυτό το ασυνήθιστο μπουκέτο με μπαλόνια πετούσε, άλλοτε ψηλά στον ουρανό, άλλοτε πιο χαμηλά. Μέχρι που συνάντησαν ένα ακόμα μπαλόνι. Άσπρο. Τόσο άσπρο που δεν ήταν σίγουροι αν έβλεπαν καλά. Όταν το πλησιάσανε είδαν ότι το άσπρο αυτό μπαλόνι είχε σχήμα καρδιάς. Αμέσως το αντιπάθησαν. Ήξεραν ότι αυτό σημαίνει πόλεμο και σίγουρα θα νικούσαν. Ήταν περισσότερα και χρωματιστά. Πετούσαν χρόνια και ήξεραν καλύτερα τους αέρηδες και πως να αποφύγουν επιθέσεις.

Το άσπρο μπαλόνι συστήθηκε με το όνομα “Αγάπη”, και είχε περασμένη στην ουρά της μια μικρή μικρή βελόνα που τη συντρόφευε από την αρχή. Έπιασαν κουβέντα και η Αγάπη κατάλαβε ότι τα υπόλοιπα μπαλόνια την έβλεπαν εχθρικά. Εκείνη όμως προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι είναι φίλοι. Όλα τα μπαλόνια έχουν τη σημασία τους. Δεν χρειάζεται να την φοβούνται και ότι τα αγαπάει. 

Με το άκουσμα της αγάπης αυτής, το μαύρο μπαλόνι, το Μίσος, πρώτος την έκανε πέρα και μετά τα υπόλοιπα μπαλόνια έπεσαν πάνω της.

Η μικρή βελόνα παρακολουθούσε την κατάσταση. Ήξερε ότι κάτι έπρεπε να κάνει. Αγαπούσε την  Αγάπη και ήξερε ότι όλα τα έκανε από την καλή της την καρδιά. Τα μπαλόνια αυτά, των άσχημων συναισθημάτων, δεν ανήκαν στον ουρανό, δεν ανήκαν πουθενά και ήταν βλαβερά για όλους τους. 

Έτσι λοιπόν όπως ήταν δεμένη στην ουρά της Αγάπης, της δίνει μία ώθηση ο αέρας και με την μυτερή μεριά της τρυπάει και σκάει το Μίσος. Όλοι μένουν αποσβολωμένοι με τη μικρή βελόνα που δεν την είχαν πάρει χαμπάρι. Σύντομα το ένα μετά το άλλο χρωματιστό μπαλόνι έσκασαν και μαζί με τις ουρές τους έπεσαν χάμω στη γη.

Η Αγάπη εκνευρίστηκε πολύ με τη βελόνα. 

“Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό.”

“Όχι Αγάπη, έπρεπε… αλλιώς θα έσκαγες εσύ. Και εσύ είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω σε αυτόν τον ουρανό. Στον ουρανό της Αγάπης!”